World Philosophy day, Παγκόσμια Hμέρα Φιλοσοφίας. Διοργάνωση, Παγκόσμιο Φιλοσοφικό
Φόρουμ- Ελλάς. 21 Νοεμβρίου 2019
ΕΙΣΗΓΗΣΗ Μαρία Άνθη
Πολίτης της γης, 21ος αιώνας.
Certificate- Protocol number: 0210DP1432
WPF Socratic Philosophical SCHOOL
Δημοσιογράφος, Συγγραφέας.
Μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Θέμα: ΑΠΩΣΗ, Η ΕΝ ΤΗ ΤΑΞΕΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Κυρίες, κύριοι
Παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας
και το World Philosophical Forum, εργάζεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την
προώθηση της φιλοσοφικής σκέψης για κάθε καινοτομία που αφορά τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Χαίρομαι που βρίσκομαι
εδώ ανάμεσά σας σήμερα για να μιλήσω για την
Άπωση ως μια ακολουθία στη κοσμική νομοτέλεια από φιλοσοφικής απόψεως αλλά
και να μιλήσω για τη σημαντικότητα της φιλοσοφίας αφού η φιλοσοσφία είναι η μητέρα
των επιστημών, διότι δεν δύναται να υπάρξει γνώση και έρευνα χωρίς φιλοσοφία.
Κάθε πληροφορία που
λαμβάνει μέσω της παρατήρησης από το φυσικό του περιβάλλον, ο άνθρωπος έχει την
τάση να την ταξινομεί ώστε να την κατανοεί και να την συνειδητοποιεί.
Έτσι αφουγκράζοντας τον ίδιο του τον εαυτό, μπορούσε και κατανoούσε
τον τρόπο λειτουργίας του μηχανισμού του
λογικού του, καθώς και της ίδιας της ύπαρξή του. Μέσω της φιλοσοφίας, επιχείρησε
να απελευθερωθεί από τα δεσμά του, που δεν ήταν άλλα από την άγνοιά του, ανοίγοντας
έτσι το δρόμο προς την επιστημονική σκέψη και κατ' επέκταση προς το πολιτισμό.
Δημιούργησε πολιτισμό
μέσω της φιλοσοφίας κι αυτό έγινε κυρίως από τους Έλληνες οι οποίοι αφαιρώντας αυτά
τα δεσμά, πρωτίστως στην Αρχαία Ελλάδα γενvήθηκαν όλες οι επιστήμες. Γι αυτό οι
αρχαίοι Έλληνες, αποδεχόταν ως ταυτότητα του ανθρώπου τη πολιτισμική.
Η φιλοσοφία δεν περιορίστηκε
μόνο στην αναγνώριση του φυσικού κόσμου αλλά και του εσωτερικού κόσμου με κέντρο
τον άνθρωπο και την εσωτερική του ταυτότητα. Το Γνώθι σ' αυτόν στο Μαντείο του Απόλλωνος στους Δελφούς, αυτό έλεγε,
μάθε για την ταυτότητά σου. Μάθε ποιός είσαι. Ήταν μια πρόκληση για όποιον ήθελε
να συμμετέχει στον Ελληνικό πολιτισμό.
Θα μπορούσαμε ακόμη
να πούμε ότι οι δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι τόσο μεγάλες όπου λειτουργεί
ως επεξεργαστής όλων των πληροφοριών και των παρατηρήσεων από το περιβάλλον του,
ώστε καθώς αυτός λαμβάνει τις πληροφορίες μέσω των αισθήσεων, να μπορεί να τις μεταλλάσει
σε συμβατές προς τη συνείδηση.
Θα παραμείνουμε στην
έννοια πληροφορία. Κι εννοούμε για μια πληροφορία που λαμβάνουν μέρος όλες οι αισθήσεις
δηλαδή και το αριστερό και το δεξί μέρος του εγκεφάλου. Από πού όμως λαμβάνεται
αυτή η πληροφορία; Από το όλον.
Εδώ πρόκειται για την πολυπλοκότητα και τη διαφοροποίηση
των μορφών και των όντων που χαρακτηρίζει το φυσικό κόσμο γύρω μας και την ταυτότητα
του υλικού κόσμου. Η συγκεκριμένη λαμβανόμενη πληροφορία προέρχεται από ένα δομημένο
κόσμο συστημάτων και υποσυστημάτων μέσα στο σύμπαν όπου ο άνθρωπος αποκαλεί ζωή.
Η πολλαπλότητα των όντων
και
του κόσμου, στην Αρχαία Ελλάδα εκφράστηκε
μέσα από τον πολυθεϊσμό. Την ενότητα εξασφάλιζε ο πατέρας όλων των θεών ο Δίας.
Είναι η ενότητα, είναι η αρμονία την οποία συναντάμε
και σήμερα με τον όρο συστημικό ολισμό. Όμως οτιδήποτε υπάρχει μέσα στα συστήματα
δεν έχει διερευνηθεί απόλυτα όσον αφορά στις αντιθέσεις τους και στην οντολογική
τους διάσταση.
Είναι ανάγκη σήμερα
όσο ποτέ άλλοτε να ξαναμπούμε μέσα στο πυρήνα της συνειδήσεως του Αρχαίου κόσμου
που εξέφραζε αυτή την ενότητα.
Μια συνείδηση μέσα
στην ολότητα συμμετέχει εν δυνάμει στην αρμονία. Γιατί όμως κρίνεται αναγκαίο να
ξαναμπεί μέσα εκεί; Για την επιβίωση του
ανθρώπου μέσα στο σύμπαν! Το Γνώθι σ' αυτόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πυξίδα
του, η ίδια του η σωτηρία.
Θα παραμείνουμε στο
θέμα των ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ και στις αιτίες της ύπαρξής τους στις οποίες απεικονίζεται ο
ίδιος ο πυρήνας του ολισμού. Και τον ολισμό αυτό, θα τον δούμε μέσα σε έναν άλλο κόσμο όμως, τον Απωστικό
και όχι στον ελκτικό όπως εμείς μέχρι τώρα τον ξέρουμε. Θα δούμε τι μπορεί να υπάρχει
σε έναν αντίθετο κόσμο από εμάς.
Όπως όλα δείχνουν,
ο Απωστικός κόσμος εξηγεί το μη εξηγήσιμο σε μια άλλη περιοχή πολύ μακριά από εμάς
αλλά που ήδη ενεργεί κι εντός μας, εδώ στη γη. Βρίσκεται μέσα στις αναλογίες. Σε
ποσά ανάλογα τόσα όσα μας αντιστοιχούν. Με
αυτόν τον κόσμο, την Απωστική δύναμη δηλαδή, θα καταφέρουμε να συντομεύσουμε το άνοιγμα της
γνώσης σε πολύ μεγάλες αποστάσεις.
Είναι σαν να σας πω
ότι έχω ένα ιπτάμενο αντικείμενο και θα του βάλω τη δύναμη εκείνη που θα μπει στο ασύλληπτο και ο χρόνος να μειωθεί τόσο
ώστε θα μπορώ να πάω σε λίγα λεπτά εκεί, που στην πραγματικότητα θα ήθελα να ξοδέψω
ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να φθάσω. Κι εννοούμε για τα ασύλληπτα μεγέθη
αποστάσεων. Αψηφώντας κάθε εμπόδιο.
Για να δούμε αυτόν
τον κόσμο μέσα από ενα άλλο σύμπαν πολλαπλό και μέσα από μια άλλη προσέγγιση, χρειαζόμαστε ένα ενοιολογικό εργαλείο που λέγεται
Ταύτιση, την ουσία στα πράγματα όλα. Με τη μόνη διαφορά ότι εδώ με αυτήν τη λειτουργία,
την Ταύτιση δουλεύει όλο το διάκοσμο και όχι ένα μικρό μέρος του.
Ας πάμε μέσω αυτής, της Ταύτισης να βρούμε την Άπωση και πρώτα από όλα να δούμε
τι λέει ο Πλάτων στον Τίμαιο, στη (σελίδα 120 - 121 εκδ. Γεωργιάδη), για τα είδη της γης και τα στοιχεία,
που θα μας μεταφέρουν σε αυτό το κόσμο γιατί από εκεί μπορούμε να αφουγκραστούμε
το ασύλληπτο. Αναφέρομαι στο χωρίο εκείνο
που λέει: "Είδη
της γης. Από τα είδη της γης εκείνο που διϋλίσθη, με ύδωρ γίνεται σώμα λίθινον με
αυτό το τρόπο. Το ανάμεικτο με χώμα ύδωρ όταν συντριβή μεταβάλλεται σε μορφήν, αέρος
ατμόν".
Εδώ για ποια συντριβή μας λέει. Τι είδους συντριβή είναι
αυτή που γίνεται το βρεγμένο χρώμα, ατμός. Και το κυριότερο εκεί που πρέπει να πάει
ο νους μας, είναι στο ερώτημα: Πού γίνεται
αυτό; Σαφέστατα σε ένα άλλο περιβάλλον όπου
η συντριβή αυτή μας δίνει ατμό και αέρα . Είναι λοιπόν κάτι το συμπαγές που υπόκειται
σε μεταστοιχείωση. Το συμπαγές είναι
ικανό να μεταστοιχειωθεί σε μεγάλες Απωστικές θέσεις γιατί είναι έξω μακριά και
δίνει τον ατμό. Τον ατμό μετατρεπόμενο.
Είναι ένας μηχανισμός
η συντριβή, πιθανόν κάπου αλλού. Επειδή ό,
τι εισχωρεί μέσα στη βαρύτητα υπόκειται πάλι σε μετατροπή και μας δίνει κάτι άλλο. Εδώ μιλάμε
για τα στοιχεία και τα είδη τη γης. Έχουμε διοχετεύσεις, μεταβολή σώματος και
τόπου. Πάει από έναν τόπο σε έναν άλλο εντελώς αλλαγμένο το λίθινο στοιχείο, αλλά
πώς; Μέσω της συντριβής.
Αυτή η συντριβή αφορά
μεγάλα ποσά πιέσεων και αραιώσεως για αέρα και ατμό. Προφανώς δεν συμβαίνει μέσα
στη γη, γιατί είναι αντίθετος ο κόσμος της δικής μας έλξης από εκείνον του επέκεινα
και της Απωστικής δυναμικής ενέργειας.
Αυτό που στην ουσία
συμβαίνει, δεν ανήκει στο δικό μας κόσμο,
ανήκει σε έναν άλλο κόσμο ο οποίος παρεμβάλλεται μέσα στο δικό μας. Είναι η δυνατότητα
ύπαρξης που του δίδεται μέσα από τις αναλογίες. Αυτή η συντριβή συντελείται σε πολύ
μεγάλα μεγέθη και ύψη εκεί που η έννοια πυρ ύδωρ και σύμιξη έχουν άλλη υπόσταση.
Το πύρ είναι άκαυστη
φλόγα, το ύδωρ δεν είναι υγρό εμφανές. Γι αυτό και ό,τι εκλύεται από άλλες σφαίρες
εδώ, (σφαίρες είναι τα περιβάλλοντα), δεν είναι πάντοτε ορατό ακόμη κι αν το υλικό
ή τα στοιχεία αυτά είναι υλικά δόμησης της γης. Θα μπορούσαμε να πούμε ακόμη ό,τι
είπε και ο Κωνσταντίνος Τομόπουλος ο Φυσικός στο βιβλίο "ο Αιθέρας θεός",
στη σελίδα 135, εκδ. Λεξίτυπον. Μίλησε για το πείραμα που έκανε με πεπολωμένο φως.
Στη διδακτορική του διατριβή. Η δημοσίευση της έρευνας * έγινε το 1960. Έχουν ειδικό
χειρισμό του αιθέρα τα στοιχεία. Ο Αιθήρ ειναι η πέμπτη ουσία κατά τον Αριστοτέλη.
Είπε λοιπόν, ο Κων. Τομόπουλος, ότι όλο το σύμπαν, είναι ένας
υπερμεγέθης υγρός κρύσταλλος που διατηρεί τη δυνατότητα να αποταμιεύει πληροφορίες
διότι στο σύνολό τους αποτελούν τη ζωή. Εν Αντιθέσει με την εντροπία η οποία αντιστοιχεί
στο θάνατο. Άρα η πληροφορία που λέγαμε πριν είναι αποταμιευμένη. Πού
όμως είναι; Είναι μέσα στον υγρό κρύσταλλο σε σπειροειδή μορφή, αυτό το σχήμα έχει,
της σπείρας. Κυρίως όμως σταθεροποιεί την ύλη, και γίνεται σε εμάς ορατή. Εδώ έχουμε
τον εγκλεισμό του υγρού στοιχείου.
Δηλαδή μπορεί να είναι
όλα μέσα σε ένα δάκρυ αλλά αυτό το δάκρυ, να μην είναι εμφανές σε εμάς, απλώς σε
εμάς να δίδεται ζωή κι ό,τι ζωντανό υπάρχει, αφού αυτό κυρίως εκφράζεται πέρα από
το φυσικό μας κόσμο, μέσα στο όλον.
Δυστυχώς ο χρόνος δεν
μας επιτρέπει να επεκταθούμε περισσότερο για το θέμα αυτό. Είναι πολύ μεγάλο, θα
χρειαστούμε άλλη μια ομιλία για να το εξηγήσουμε.
Μπορεί συμβολικά να
έχει χρησιμότητα στη γη και στο περιβάλλον μας αυτή η μεταστοιχείωση που αναφέρθηκα
πριν. Αν π.χ. εδώ ο λίθος δεν μπορεί να γίνει αέρας, τότε γίνεται αλλού, πάλι για
λογαριασμό της γης γιατί σε αυτήν θα γίνει η διοχέτευση. Εδώ όπως βλέπουμε, έχουμε
ροές και ρευστά. Στην άπωση ροή δεν πρέπει να είναι το υγρό στοιχείο λόγω της μετατροπής του, αλλά είναι το ρεύμα, θαρρώ πως
είναι ερροή αυτό. Είναι μια πολύ λεπτή μορφή από την ουσία της ύλης.
Ό,τι δήποτε ο άνθρωπος
δεν έχει ακόμη αγγίξει είναι γιατί είναι απρόσιτο γι αυτόν, ανήκει στον κόσμο των αντιθέτων στο υπερ διάστημα, σε υπέρ μεγέθη και σε αφάνταστες αποστάσεις
από εμάς όπου οι δικές μας μετρήσεις αδυνατούν να τα υπολογίσουν. Δεν διαθέτουμε
τη τεχνολογία ακόμη. Θεωρώ ότι η έλξη είναι ένα μικρό μέρος, με τη βαρύτητα έτσι
όπως την ξέρουμε μέσα στο άπειρο. Είναι για κάποιο λόγο ένα και μοναδικό μέρος.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απωστικά κι υπάρχουν τεράστια ποσά ενέργειας πάνω
από εμάς που περιμένουν να τα απελευθερώσουμε.
Με την ενέργεια μπορούμε να δημιουργήσουμε πολιτισμό φτιάχνοντας τεχνολογία. Σπάζοντας
τα δεσμά μας που είμαστε καθηλωμένοι μέσα σε ένα μικρό σύστημα και πολύ λίγα ξέρουμε
για το τι υπάρχει έξω από εμάς, αφού για να πάμε εκεί θέλουμε εκατοντάδες και χιλιάδες
γήϊνα χρόνια. Απελευθέρωση σημαίνει λύνω με εφαρμογές στην επιστήμη τα μέχρι τώρα
άλυτα προβλήμτα για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αυτό εξάλλου εξηγώ
στο βιβλίο μου ΑΠΩΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΙΠΤΑΜΕΝΩΝ
ΔΙΣΚΩΝ που εξέδωσα το 2018 από τις εκδόσεις Λεξίτυπον, αυτό λέει και περιγράφω αναλυτικά
πως δουλεύει η Άπωση. Μπορούμε με την δύναμη αυτή και την εξώθηση αυτή, να μειώσουμε
το χρόνο στο ελάχιστο και να φθάσουμε σε μακρινούς πλανήτες αφού όμως την Άπωση
την εφελκύσουμε από το ίδιο μας το περιβάλλον. Κι αυτό είναι το Ακρωτήριο Ταίναρο.
Το βιβλίο είναι περισσότερο θεωρητικό και φιλοσοφικό,
παρά τεχνικό. Έγραψα ορισμένα θεωρητικά στοιχεία ως ερευνήτρια. Η άπωση είναι ένας
ολόκληρος κόσμος. Κι όλοι παίρνουμε μέρος σε αυτήν με το ψυχισμό μας γιατί και η
ψυχή προέρχεται από αλλού, ενώ το υλικό σώμα προέρχεται από εδώ που ζούμε, γιατί
εδώ γεννήθηκε.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι
όλα ακολουθούν μια τάξη και έχουν και μια ακολουθία. Το ίδιο κάνει και η έλξη με
την Άπωση, η μία ακολουθεί την άλλη μέσα στις αναλογίες όμως η Απωση συγκριτικά
με την έλξη μέσα στο όλον φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερη ως προς την ποσότητά
της. Και αυτή βρίσκεται εν τη τάξει ακολουθία, κι αν δεχθούμε την ύπαρξη του αίθερικού
στοιχείου σύμφωνα πάντα με τους αρχαίους φιλοσόφους τότε αυτή η Άπωση θα πρέπει
να είναι ένα από τα κλειδιά του Αιθέρος.
Θα πρέπει να είναι
μέρος του αιθέρα ο οποίος διαπνέει τα
πάντα και εφόσον η ενέργεια μερίζεται. Δεν διαιρείται η ενέργεια αλλά μερίζεται.
Γιατί όμως; Για να γίνει μέσα στις αναλογίες η ζεύξη ή η κοπή.
Όταν έχουμε τη λέξη
Δίας σε σύνθετη λέξη, θα υπολογίσουμε το μερισμό και πρόκειται για ενέργεια τις
πιο πολλές φορές για να μην πω σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις.
Οταν μπαίνει κανείς
σε τέτοια πεδία σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να κάνει την υπέρβαση, να ερευνά
το άγνωστο και τις άγνωστες δυνάμεις. Όταν φθάσει σε σημείο να τις εξηγήσει παύει
να λέει ότι υπάρχει κάτι το ανεξήγητο.
Επειδή όλα βρίσκονται
σε μια τάξη και σε μια ακολουθία μεταξύ τους και τα απωστικά εδώ κυριαρχούν βρίσκονται
υπεράνω, αφού όπως έχω ξαναπεί μπαίνουμε στο ασύλληπτο και τότε βλέπει κανείς, ότι
κάτι διευθύνει ακόμη και αυτό, το ασύλληπτο, το ανερμήνευτο. Τότε είναι που καταλαβαίνει
κανείς και κάτι άλλο ακόμη.
Ότι η Άπωση
είναι ρίζα του σύμπαντος. Ότι αυτή είναι αξίωμα, άρα είναι όπως προανέφερα μαθηματικά
αφού αφορά ποσότητες, επομένως και οντότητες.
Ολες οι οντότητες βρίσκονται
κάτω από την ενιαία συνείδηση του σύμπαντος που είναι ένα μεγάλο σύστημα και έχει
άλλα υποσυστήματα και αυτά με τη σειρά τους
επίσης άλλα υποσυστήματα τα οποία υπόκεινται σε αυτά. ΟΛΑ σκοπό έχουν τη
διασφάλιση της αρμονίας μέσα στην ενότητα και στην αγάπη.
Όπως όλα δείχνουν το
πνεύμα είναι ενέργεια. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ενέργεια του πνεύματος κατά τους Στωϊκούς και τον Ζήνωνα εκδηλώνεται πάνω
στην ύλη ως λόγος σπερματικός. Αρα θα
λέγαμε λοιπόν ότι ο λόγος είναι η δόνηση και η συνειδητότητα, του εκτός χωροχρόνου
φορέα του παντός, του αιθέρα και ο αιθέρας είναι το "όντως Όν".
Αυτή είναι και η χρησιμότητα
της Στωϊκής Φιλοσοφίας στον 21ο Αιώνα. Η οποία αξία της είναι διαχρονική όσον αφορά
το νόμο του βίου. Προ παντός για τον Επίκτητο η Φιλοσοφία είναι μία "περί τον
βίον τέχνη ή επιστήμη", είναι ένα "εφόδιον εις τον βίον", "ένας
νόμος βιοτικός". Είναι μια "βιοτική", για τον Μάρκο Αυρήλιο στα
"Εις εαυτόν".
Ωστώσο όμως, πέρα από
την τέχνη του βίου που μας διδάσκουν οι Στωϊκοί είναι και ο Σπερματικός λόγος. Είναι
το σπέρμα που συνδέεται η Άπωση με τη δόνησή
της, ως αξίωμα μαθηματικό και με όλα όσα την αφορούν, τα οποία αποτελούν την άμπωτη
και τη πλημμυρίδα όλων των γεγονότων στη σφαίρα του αγνώστου. Είναι αυτά που εμείς εδώ στο κόσμο μας, τα κατατάξαμε
στην κατηγορία των άγνωστων ακόμη πεδίων και τα είπαμε ανεξήγητα στους κλάδους των
επιστημών.
Ηταν μια μικρή παρένθεση
για τους Στωϊκούς και για τη χρησιμότητά τους στις μέρες μας που είναι και το σημερινό
θέμα, για να συνεχίσω και να πω τούτο:
Πέρα από την Ταύτιση
και η Δόνηση, αποτελεί συμπαντικό εργαλείο
γιατί κάνει μια δουλειά με αυτή, σχηματίζει γεωμετρία μέσω της ενέργειας. Τι κάνει
η γεωμετρία; δημιουργεί φυσικούς μηχανισμούς και μεταφυσικούς μέσω των σημείων.
Έχει σημεία κόμβους ενέργειας. Τους οποίους καταλαμβάνει ώστε να φτιάξει μηχανισμό
μέσα στα συστήματα τα οποία φέρουν εντός τους τη συνειδητότητα. Διαπνέονται από
αυτήν. Επομένως, Εν αρχή είναι η συνειδητότητα
και η συνειδητότητα είναι του αιθέρα.
Η συντριβή μπορεί να
ταυτιστεί με την Άπωση. Η δόνηση το ίδιο. Οι τύποι ενέργειας που λαμβάνουμε δεν
μας είναι όλοι γνωστοί όπως π.χ η Απωστική επομένως δεν γνωρίζουμε ακριβώς πως δουλεύουν
τα υπόλοιπα εργαλεία και πού ακριβώς. Γι αυτό ίσως ορισμένα φαινόμενα βρίσκονται
προς διερεύνηση. Δεδομένου ότι και πολλά στοιχεία μας είναι άγνωστα ακόμη ενώ αυτά
εργάζονται στις δομές και τα αξιώματα.
Μορφές ύλης που φτιάχνουν τα στοιχεία αυτά, μας
είναι άγνωστες. Όπως η ρευστότητα που όμως
δεν είναι το ρευστό -υγρό, με την έννοια που εμείς γνωρίζουμε. Είναι ροή που αφορά
το υγρό και δεν είναι ορατό, όμως αυτό υπάρχει.
Τα συστήματα είναι δομές του άρρητου λόγου. Επομένως εκεί στο αξίωμα αυτό, των συστημάτων
σύμφωνα με τη δόμηση του χάους βρίσκεται συνδεδεμένη και η Άπωση ως
ενέργεια μη προβλέψιμη που έχει όμως τη δόμησή της. Από την ίδια τη δόνηση και το
σπερματικό λόγο που την χαρακτηρίζει.
Είναι μια δομημένη λειτουργικά,
οντότητα που σημαίνει ότι μπορεί να προγραμματιστεί λειτουργικά από τον άνθρωπο
για την κατασκευή μηχανών. Τι μηχανών όμως; για υπερτάχυνση.
Όπως, ένας ταχύτερος υπολογιστής με ασύλληπτες λειτουργίες. Επίσης,
κάτι που θα μπορέσει να πάει σε μικρό χρονικό
διάστημα σε μακρινούς πλανήτες.
Οταν τα ποσά της περιδίνησης
βρίσκονται στο μέγιστο ένας ιπτάμενος δίσκος μπορεί και τίθεται σε κίνηση με τέτοιο
τρόπο διαπερνώντας τα πάντα και κάθε εμπόδιο. Αυτή είναι η υπερτάχυνση που μοιάζει με αστραπή. Μας
εισάγει στο άμεσο η Άπωση ακόμη και αν τη θέσουμε σε εφαρμογές όχι μόνο σε κατασκευές
αλλά και ως ουσία ενέργειας. Η Απωστική δύναμη και ενέργεια είναι αυτή που θέτει
το τέρμα στο σκότος.
Άρα μπορούμε να πούμε ότι τέτοιου είδους μηχανισμοί της φύσεως,
την παράγουν την τεχνολογία.
Το Νεώτερον Εγκυκλπεδικόν
Λεξικόν του Ηλίου,όσον αφορά το Αρχαίον Ελληνικόν
Πνεύμα, στη σελίδα 395, μας αναφέρει
τα εξής, στις αφηγήσεις του Τίμαιου: " Συνεχίζων ο Τίμαιος την αφήγησίν του,
εκθέτει ότι ο δημιουργός δια της αναμείξεως των τριών της ουσίας, κατασκεύασε δύο
τεραστίας ταινίας, τας οποίας έταξε κατά τοιούτον τρόπον ώστε να αποτελέσουν το
σχήμα του γράμματος Χ".
Εδώ το γράμμα αυτό έχει αντίθετα τέρματα στις άκρες του, από
το ένα στο άλλο και με κάποιες αποστάσεις πάλι εκ διαμέτρου αντίθετες η μία από
την άλλη. Πιθανόν να είναι οι άξονες οι συμπαντικές σταθερές που δουλεύει ολόκληρη
η δημιουργία.
Ο Αριστοτέλης όταν κάποτε ρωτήθηκε αν το σύμπαν έχει
τέρμα απάντησε πως έχει και το ονόμασε αντίχθων. Πιθανόν να είναι τα δύο άκρα αντίθετα
τα σημεία του σχήματος αυτού του γράμματος Χ
και κάθε στερέωμα, κάθε σύμπαν να έχει κι
ένα τέρμα αν όλη η δημιουργία είναι μέσα στο ατελεύτητο του άρρητου λόγου και εφόσον
υπάρχουν πολλοί παράλληλοι κόσμοι και σύμπαντα, όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί.
Στη Νικομάχεια ο Αριστοτέλης, μίλησε περί αντιθέτων και τα δύο αντίθετα
άκρα, τις δύο αντίθετες αρχές που μπορεί αυτά να έχουν, τα ονόμασε ενάντια. Η μεγαλύτερη
αντίθεση βρίσκεται μεταξύ των δύο άκρων. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις εκεί βρίσκεται
η Άπωση. Ίσως εκεί μέσα η δόνηση, ο κραδασμός, η ταύτιση, ο παλμός και ο αντικατοπτρισμός
να εργάζονται αλλιώς.
Στα "Μετά τα φυσικά" του Αριστοτέλη - τόμος Α' , στη σελ.
147, διαβάζουμε για τον Εμπεδοκλή τα εξής, : "Κανενός από τα όντα δεν υπάρχει φύση, αλλά μόνο μίξη και χωρισμός των στοιχείων
που έχουν μιχθή. Η φύση είναι ένα όνομα που χάρισαν στα πράγματα οι άνθρωποι".
Αντιλαμβανόμαστε πως,
όλα αυτά αποτελούν μιαν ενότητα, βρίσκονται σε μια τάξη και μια ακολουθία με την
αρμονία. Επιστέγασμα όλων, η ελευθερία για
την εξέλιξη του ανθρώπου γιατί ανθρωπότητα χωρίς εξέλιξη σημαίνει ανθρωπότητα χωρίς
ζωή.
Και ποιά είναι αυτή
η εξέλιξη; Αυτή που θα απογειώσει τον άνθρωπο και θα σπάσει τελειωτικά τα δεσμά
του ώστε να βγεί έξω από αυτά.
Διάλεξα να πω αυτά
σήμερα διότι σκοπός της εξέλιξης είναι να απογειωθεί η ανθρωπότητα αν κάθε λειτουργικός μηχανισμός μπορεί να είναι επίλυση προβλημάτων και ανώτερη τεχνολογία επομένως
και ένας εξελιγμένος συνειδησιακά άνθρωπος μέσα στην ενότητα και στην αγάπη.
Ο,τιδήποτε ανακαλύψει
ο άνθρωπος δεν γίνεται να ολοκληρωθεί χωρίς να υπάρξει πιο πριν ο στοχασμός η παρατήρηση
και η φιλοσοφική σκέψη και ούτε να μετρηθεί χωρίς τη φιλοσοφία, την ίδια τη θεωρία. Επομένως ούτε και οι μαθηματικοί υπολογισμοί
μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη φιλοσοφία.
Κι επειδή μιλήσαμε
για αγάπη, έχω να πω ότι Αγάπη, είναι η Ενότητα. Όχι όμως η αγάπη που αναιρεί τον ίδιο τον άνθρωπο
μέσα από τα διάφορα δόγματα έτσι όπως σήμερα έχουν επιβληθεί τα οποία ουσιαστικά
αναιρούν την ίδια του τη ταυτότητα. Ενώ ο άνθρωπος δέχεται θετική επίδραση από το
περιβάλλον του, εκείνος επιδρά αλόγιστα σε αυτό, με την υπερεκμετάλλευση μέχρι και
τη καταστροφή του. Χωρίς πυξίδα τη φιλοσοφία και το Γνώθι σ' αυτόν, ο άνθρωπος χάνει
το δρόμο του. Είναι χαμένος γιατί χαλάει την αρμονία.
Ελάχιστοι όμως ακολουθούν
και προάγουν το δρόμο της αυτογνωσίας. Τη συνείδηση του ανθρώπου τη διαμορφώνει
το περιβάλλον που εκείνος αναπτύσσεται μέσα από τη παιδεία και τα πρότυπα που του
παρέχονται.
Η παιδεία
είναι η ρίζα μας για τη ζώσα ζωή, το δένδρο της ζωής με τα αξιώματα. Αν και
έχουμε αποκοπεί από αυτές, κάτι από χρόνια μένει και ο ένας από τον άλλον μαθαίνει.
Ξέρετε κάτι; Μπορεί
σε ένα δένδρο να του αφαιρέσεις τα φύλλα να το κλαδέψεις να το αλλάξεις να το αφανίσεις.
Τη ρίζα όμως θα δυσκολευτείς να τη ξεριζώσεις πάλι θα υπάρχει και το δένδρο θα ξαναφυτρώσει
αλλά ακόμη κι αν κοπούν οι ρίζες, κάποιες μένουν και το δένδρο ίσως πιο παραδίπλα
να ξαναβγεί. Αυτό συμβαίνει σήμερα οι ρίζες ξανάγιναν δένδρα...
Θεωρώ ότι τα Απωστικά
ίσως να παίξουν πολύ μεγάλο ρόλο μια μέρα στη χώρα μας, το σημαντικότερo στην Ιστορία
μας και στην ιστορία της ρίζας μας...
Ευχαριστώ πολύ
Ήταν ιδιαίτερη τιμή
για μένα να παρευρεθώ στη γιορτή της Φιλοσοφίας.
* Έρευνα Κων. Τομόπουλου – Ιδρυμα
Fraunhofer Γρεμανία.
“ Έρευνα Διαμοριακών Σχέσεων σε Διαλύματα
και στην Σπειροειδή Δομή των Υγρών Κρυστάλλων και των Κολλοειδών”.
Βιβλιογραφία διάλεξης
Αριστοτέλης,
(χ.χ.ε). Ηθικά Νικομάχεια. μετάφρ. Κυρ.
Ζάμπα, Τόμος Α'. Αθήνα: Βιβλιοθήκη Φέξη Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, Ευθεία.
Αριστοτέλης,
(2011). Μετά τα Φυσικά. Μετάφρ. Νικόλαος
Κυργιόπουλος, Τόμος Α'. Αθήνα: Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης.
Αριστοτέλης,
(2011). Μετά τα Φυσικά. Μετάφρ. Νικόλαος
Κυργιόπουλος, Τόμος B'. Αθήνα: Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης.
Μάνου,
Δ. (1962). Το Λυκόφως των Αρχαίων. Αθήνα:
Φέξη.
Άνθη,
Μ. (2015). Ο Αιθέρας θεός. Αθήνα: Λεξίτυπον.
Άνθη,
Μ. (2018). Απωστικές Δυνάμεις Ιπτάμενων Δίσκων.
Αθήνα: Λεξίτυπον.
Νεώτερον
Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν "Ηλίου". (χ.χ.ε). Το Αρχαίον Ελληνικόν Πνεύμα. Υπο Ιωάννη Δ. Πασσά. Αθήνα: Εκδόσεις Εγκυκλοπαιδικής
Επιθεωρήσεως Ήλιος.
Πλάτωνος
Άπαντα, (2001). Τίμαιος - Κριτίας. Μετάφρ.
Δημήτρης Κουτρούμπας. Αθήνα: Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης.
Τομόπουλος,
Κ. (2010). Αναζητώντας...την Ανθρώπινη ταυτότητα.
Αθήνα: Γ. και Ν. Ζώρζος.